De mensen uit de 18de eeuw beschouwden de tijd waarin ze leefden als een verlichte tijd, een tijd waarin ze de duisternis en de achterlijkheid van het verleden achter zich lieten. De bekendste definitie van 'verlichting' is van de filosoof Immanuel Kant:
Verlichting is het uittreden van de mens uit de onmondigheid die hij aan zichzelf te wijten heeft. Onmondigheid is het onvermogen zich van zijn verstand te bedienen zonder de leiding van de ander.
Het motto van de renaissance: sapere aude, betekenis: durf wijs te zijn.
Het centraal begrip van de verlichting is het rationalisme. Het denken met verstand.
Kennis en rede werd superieur aan het geloof en traditie. In de tijd van Verlichting hebben mensen kritiek op de godsdienst, toch blijven de meeste mensen geloven. De meesten als deïst, het zien van God als de schepper, die verder niks doet met de wereld.
De verlichting begon in Nederland en Engeland aan het einde van de 17e eeuw.
